Donderdagavond 15 februari.
De huiskamer van Welgelegen vult zich met vrijwilligers. Vaste prik zo ergens in de voorhoede van het nieuwe jaar.
Een ontmoeting met een glaasje en een praatje, want elkaar zien doen ze wel met regelmaat, maar natuurlijk nooit met zovelen tegelijk.
Aan de vaste medewerkers deze avond de dankbare taak rond te gaan met de versnaperingen en hier en daar fijn aan te sluiten uiteraard.
Blijk van waardering.
Dat is toch wel de insteek van deze avond. Een blijk van waardering voor al deze mensen die zich belangeloos inzetten voor de Herberg.
Zonder deze inzet bestaat er simpelweg geen Herberg, zouden we de zorg voor onze gasten op deze manier onmogelijk gestalte kunnen geven.
En zo luidt dan ook de boodschap van Cees van der Meij ( eigenaar en initiatiefnemer van het huis) tijdens een woordje vooraf, gericht aan al deze harde werkers.
‘Je wordt pas echt wijs als je dingen probeert.’
Via Kaapstad en langs de tafelberg neemt hij alle aanwezigen mee in het verhaal van – die ene man.
Die man, nieuwsgierig naar de overkant, het land áchter de tafelberg. Herhaaldelijk wordt hem afgeraden naar de andere kant te gaan.
Te gevaarlijk. Totdat hij die ene vraag stelt; maar ben je er zelf dan weleens geweest? …
En dat is wat Cees wil meegeven. De vraag die we onszelf en de ander misschien wat vaker zouden mogen stellen; ben je er weleens geweest?
Want ook bij de totstandkoming van de Herberg rees bij menigeen de vraag; maar moet je dat nu wel doen?
Toch – de overkant – is bereikt. Veilig en wel. En daarover heerst vooral trots. Trots die deze avond wordt uitgesproken over;
Zij die – erin – durven te geloven.
Zij die de Herberg als stopplaats maken of zelf hebben gevonden. Open voor een ieder met zijn eigen bagage in verlies, verdriet of dementie.
Gewaardeerd om wie ze zijn, ook wanneer zij dat zelf niet zo goed meer weten.
Trots op; de verhalen van al die mensen die (weer) een beetje liefde ervaren in het huis. De fantastische Herberg die we met elkaar hebben.
Maar vooral (!) Trots op een zaal vol vrijwilligers zoals op deze februariavond.
Waarbij hardop de wens wordt uitgesproken dat zij niet alleen iets mogen brengen, maar ook iets mogen terugnemen van de Herberg.
En dat is wederzijds!
Het is soms lastig woorden te vinden die recht doen aan al die dankbaarheid besluit Martin Noort ( bedrijfsleider ) na het applaus en vóór de kick-off van de beloofde borrel.
Heel veel mensen besteden menig uur aan de Herberg, en dat allemaal op vrijwillige basis. Dan is het mooi deze mensen in het zonnetje te zetten, maar wie noem je bij naam en wie niet?
Een onverwachte wending én verrassing volgt dan voor Cees en zijn vrouw Lise.
Want alle uitgesproken waardering is volkomen wederzijds. Daarom, een cadeau. Een prachtig beeld, om deze waardering en uiting van verbondenheid eens gestalte te geven.
Bij elkaar gebracht door alle aanwezigen in de zaal.
‘Een ongemakkelijk moment voor ons, want we voelen ons geen millimeter beter dan jullie allemaal. Maar tegelijkertijd ook zo mooi!’
-Lise van der Meij –
‘Herstellers leven in gemeenschap’. Luidt de gravure onderaan het beeld. En dat is wat de Herberg is geworden.
Dankzij al deze vrijwilligers met een hart voor het huis.
Voor en door iedereen.
Dank! (foto’s van de avond onderaan deze tekst )
Herberg Welgelegen verzorgt o.a. dagbesteding voor (jong) dementeren en mensen met aan ouderdom gerelateerde geheugenklachten.
Daarnaast faciliteert de Herberg ook in zakelijk en feestelijk verblijf. Kijk gerust eens rond op onze website. Wees Welkom!
