Ze is geboren Amsterdammer, maar woont al heel wat jaren in Noordwijk.
“Ik zou ook niet meer terug willen hoor!”
In deze editie van Stamgasten mag ik mevrouw Wester interviewen.
Ze heeft eigenlijk liever dat je Hannie zegt. “Ik neem de telefoon ook nooit op met mevrouw Wester, dat vind ik niks.”
Na de koffie verruilen we binnen voor buiten en settelen ons in de zon.
Mevrouw geniet van de warmte. “Heerlijk.” En we zitten inderdaad vorstelijk, zo uit de wind, tegen het muurtje.
Alleen nog even de zonnebril op en we kunnen van start.
Vooral de humor in de groep. Ik lig constant in een deuk!
Hannie bezoekt de dagbesteding van Herberg Welgelegen twee dagen in de week.
“Geweldig”, beschrijft ze me in één woord. “Vooral de humor in de groep. Ik lig constant in een deuk.
Schitterend al die verhalen van de mannen. Met name meneer van der Meij en meneer Hogewoning kunnen er wat van samen.
Ze vertellen honderduit over vroeger en wat ze allemaal hebben uitgespookt.”
Hannie is 62 jaar en heeft een achtergrond in de psychiatrie. “Eigenlijk wilde ik fysiotherapeute worden, maar ik werd uitgeloot dus moest ik
een andere richting op.” Ze kwam te werken op Sancta Maria, een psychiatrische inrichting in Noordwijk.
“Alweer lang geleden hoor. In de tijd dat je nog echte dienstkleding droeg, met schorten en zo.”
Helaas moest ze haar werk destijds opgeven door ziekte. Dat was een zeer moeilijke en confronterende tijd voor mevrouw.
Op het gebied van gezondheid heeft ze sindsdien dan ook heel wat voor haar kiezen gehad.
Hoe je hiermee omgaat? door positief te blijven. Ik zeg altijd; het komt goed!’
– Mevrouw Wester –
“Hoe je hiermee omgaat? door positief te blijven. Ik zeg altijd; het komt goed!”
En zo oogt mevrouw ook. Een sterke vrouw. En ze komt graag naar de Herberg.
“Ze zijn erg hulpvaardig hier, Ellie is bijvoorbeeld erg lief, ze heeft het werk echt in zich.”
Hannie houdt er ook wel van om creatief bezig te zijn. “Zoals laatst, toen heb ik meegeholpen iets te maken voor het afscheid van de stagiaire,
dat is leuk om te doen. En als ik ergens geen zin in heb dan geef ik dat aan en kan dat ook, dat vind ik erg prettig.
Zo heb ik niet altijd zin om te gaan wandelen bijvoorbeeld. De sfeer is ongedwongen.”
Amsterdam heb ik nooit gemist
Als vrouw bent u nog wel in de minderheid, vindt u dat jammer? Vraag ik haar.
“Oh nee hoor, helemaal niet, ik heb het prima naar mijn zin. Vroeger in mijn werk zag je dat ook wel. Daar heb ik nooit problemen mee gehad.”
Hannie is ook getrouwd. “Ik leerde mijn man kennen tijdens mijn studie. Hij verhuisde naar Noordwijk en zo ben ik daar ook terecht gekomen.
Amsterdam heb ik nooit gemist.” Er kwamen ook twee kinderen. Een zoon en een dochter.
En Hannie is oma. “Mijn zoon heeft twee kinderen, twee jongens, erg leuk.”
Ze houdt niet van mensen die hooghartig zijn en op hun strepen staan. Je zeggen wat te doen, vertelt ze als ik vraag naar haar levensmotto.
“Een levensmotto heb ik verder niet echt. Wat ik zeg; altijd positief blijven! Gelukkig zit dat in me.”
Een mooi slotwoord!
Ik bedank mevrouw Wester voor het fijne gesprek in de zon en zie ú weer bij een volgende Stamgasten!
Christine van der Meij